Tranenhal

Door Francy Derix, 2 mei 2021

We rijden met de rouwauto achterom bij het crematorium in Tilburg. De familie stapt uit de twee auto’s die volgen en samen tillen we de kist uit de auto en zetten deze op een baarwagen. Vervolgens leggen we alle bloemstukken op het bloemenrek en vraag ik iedereen er één bloem uit te nemen. Dan lopen we door een groot ijzeren hek langs de achterkant van het crematorium. Iedereen wordt er extra stil van. We naderen het laatste moment van definitief afscheid. We lopen naar het halletje: de dubbele deuren die de entree vormen naar de ovenruimte. Hier moeten we zijn vandaag.

Afscheid bij de deur of toch nog mee naar binnen ...

Regelmatig komen we met de familie tot een andere afscheidslocatie dan het crematorium. Omdat er een speciale plek is met een bijzondere betekenis, of gewoon omdat er zoveel mooie plekken zijn om afscheid te kunnen nemen. Bij een crematie betekent het dat de overledene na een dienst dus nog naar het crematorium gebracht moet worden. Sommige mensen kiezen bewust voor het uitzwaaien op de afscheidslocatie zelf, waar de overledene in een rouwauto vertrekt naar het crematorium. De familie begeeft zich dan meteen weer onder alle genodigden. Anderen kiezen er juist voor om ook deze laatste reis mee te gaan. De overledene wordt dan aangeboden bij de ovenruimte van het crematorium. Bij het Crematorium Tilburg is dat aan de achterkant van het gebouw.

Een bijzonder moment 

Je kunt er voor kiezen om mee naar binnen te gaan en extra tijd te nemen voor afscheid. Of bij de invoer in de ovenruimte te zijn. Maar juist als het afscheid elders is geweest kiezen mensen bij een technische crematie - zoals het dan heet als je geen auladienst hebt gehad en alleen iemand komt brengen – vaak voor een kort afscheid in ‘het halletje’. Een kleine overkapping waar je een laatste keer de kist kunt aanraken en je dierbare achterlaat in de handen van de zorgzame medewerkers van het crematorium. Een bijzonder moment.

Bij het halletje aangekomen nodig ik de familie uit om nog eenmaal rondom de kist te gaan staan. Hier voel ik iedere keer weer hoe het onvermijdelijke definitieve zich opdringt en bezit neemt van de nabestaanden. Voordat ze de laatste woorden uitspreken en iedereen z’n bloem op de kist legt trek ik me altijd terug. Het is niet mijn plaats om ertussen te blijven staan. Dat laatste moment vol verdriet maar ook van een zekere serene schoonheid. Ik wacht iets verderop tot ze er zelf klaar voor zijn om hun geliefde te verlaten. En daar, in dat halletje, daar vloeien de meeste tranen. De tranen in het halletje. Tranenhal.

Terug naar het overzicht van alle blogs

Harriet weet heel goed hoe te begeleiden, wanneer ruimte te geven en wanneer meer op de voorgrond te komen. Ze heeft ons de kans gegeven om ons op het afscheid te concentreren met de zekerheid dat het proces goed zou gaan.