De laatste rit??

door Francy Derix 21 februari 2023

Kinderen beleven de dood en afscheid nemen op een hele andere manier dan volwassenen. Bij hele jonge kinderen is de dood nog niet goed te snappen. Maar ze zien en voelen veel van de emoties van volwassenen aan, waar ze nog niet bekend mee zijn. Dat kan voor kinderen heel spannend zijn. Huilende ouders of grootouders, hun opa of oma die stil ligt en niets meer zegt of doet, koud aanvoelt. Het is goed om kinderen bij het afscheid te betrekken. Je hoeft ze niet weg te houden van de dood of het verdriet dat ermee gepaard gaat. Het is onderdeel van het leven en op jonge leeftijd leren dat het erbij hoort maakt het later ook makkelijker om te gaan met andere momenten van verlies. Kinderen geven vanzelf hun grens aan door soms ook even af te haken van het verdriet of door zich helemaal te verliezen in enthousiasme van het spannende onbekende dat voor hun ogen gebeurt:

Kinderen geven zelf hun grens aan

Jop is vier en Sanne is zes. Ze hebben allebei een tekening gemaakt voor opa Kees. Eén er van is op zijn hart gelegd en met hem in de kist meegegaan en de andere moet op de kist komen, die we zojuist samen gesloten hebben. We gaan opa Kees naar de kerk brengen voor een afscheidsdienst. Omdat de kerk om de hoek ligt zullen we opa in een rouwauto vervoeren, maar oma, kinderen en kleinkinderen zullen achter de auto aanlopen. Oma heeft voor een klassieke zwarte staatsieauto gekozen. Zojuist is de auto gearriveerd en staat hij voor de deur. Mega-interessant vindt Jop. Vandaag is Johan onze chauffeur. Johan lijkt ook wel op een hele aardige opa. Met alle geduld helpt hij Kees mee in de auto te zetten geholpen door springende Jop.

Ik vraag aan Jop en Sanne of ze mee willen rijden in de sjieke zwarte auto. Dat wordt door Jop ontvangen met groot enthousiasme, dus op moment van vertrek houdt Johan de deur voor hem open en stapt Jop in aan de bijrijders-zijde. Johan gaat achter het stuur zitten en ik sluit de deur bij Jop. Op het moment van sluiten hoor ik Jop nog verontwaardigd en in één keer niet meer zo zeker van zijn zaak of hij ècht wel mee wil rijden, naar mij roepen: “kom jij er niet bij dan?” Oeps. In één keer toch spannend voor Jop om bij deze vreemde meneer in de auto te zitten op deze rare dag. Toch durf ik het wel aan door snel te zeggen dat ik voor de auto uitloop als ik snel de deur sluit. Vertrouwend dat Johan een woordje doet en hem op die manier heel even afleidt van het feit dat hij het toch ineens heel spannend vindt.

Ik zwaai nog even naar Jop en dan lopen we naar de kerk. Ik voorop, dan de auto met opa Kees, Jop en Johan en daarachter oma en de rest van het gezin. Voor opa Kees de allerlaatste rit.

Ik voorop, dan de auto met opa Kees, Jop en Johan

Aangekomen bij de kerk staan er al veel mensen buiten, ons op te wachten. In alle rust rijden we de glimmende wagen net voorbij de ingang waar we stilhouden en de motor afzetten. Ik open de deur om Jop weer uit te laten stappen. 
Razend enthousiast springt Jop eruit. Voor hem is dit zeker niet de laatste rit, zoveel is duidelijk als hij hard over het kerkplein roept naar zijn moeder: 
“Als er bij ons nog iemand dood is, wil ik weer in die auto!”

Terug naar het overzicht van alle blogs

Wij hebben het contact als zeer prettig en kundig ervaren. We waren in shock maar door Els kwamen we op een fijne manier in beweging. Zij heeft er voor gezorgd dat we het zo hebben gedaan als bij ons past. Het klinkt misschien gek, maar we kijken met een goed gevoel terug op die hectische dagen.